Γράφει η Eva Zevgoula
Η κυνική πράξη μιμητισμού σχεδιάστηκε για να προωθήσει την καριέρα του, και, δεκαετίες αργότερα, η εκμετάλλευση ενέπνευσε ένα αστείο και συγκινητικό τραγούδι στο εξαιρετικό άλμπουμ του Randy Newman Dark Matter. Στο «Sonny Boy», ο Newman τραγουδά από την οπτική γωνία του γνωστού τώρα Sonny Boy Williamson I, για το πώς «Αυτός ο άνθρωπος έκλεψε το όνομά μου / έκλεψε την ψυχή μου».
Ποιος ήταν ο Sonny Boy Williamson II;
Ο Sonny Boy Williamson II, όπως ονομάζεται τώρα, θαυμάζεται από εκλεκτούς μουσικούς σαν τους Van Morrison, Eric Clapton και The Rolling Stones για τη σύνθεση και την ικανότητά του να δημιουργεί έναν σπάνιο και πλούσιο καινοτόμο τόνο με τη φυσαρμόνικα του. Ήταν όμως ένας από τους μεγαλύτερους απατεώνες στη μουσική.
Τα γεγονότα της ζωής του βυθίζονται στο μυστήριο - οι ημερομηνίες γέννησής του ποικίλλουν από το 1894 έως τις 5 Δεκεμβρίου 1912 - παρόλο που είναι σαφές ότι αντιμετώπισε βία, ενώ μεγάλωνε σε φυτεία στο Μισισιπή. Το πραγματικό του όνομα πιστεύεται ότι είναι Aleck ή Alex Ford, και ήταν ο παράνομος γιος του Jim Miller και του Millie Ford (ήταν το 21ο παιδί της Millie). Ο Aleck έλαβε το ψευδώνυμο Ράις ως αγόρι, που υποτίθεται ότι οφείλεται στην αγάπη του για το γάλα και το ρύζι, και μεγαλώνοντας ήταν γνωστός ως Ράις Μίλερ.
Ως έφηβος είχε συχνά πρόβληματα με το νόμο. Ο Sonny Boy Williamson περιφερόταν γύρω από το Deep South χρησιμοποιώντας το όνομα Little Boy Blue καθώς έπαιζε σε juke joints και parties. Από αυτόν, οι Mick Jagger και Keith Richards ονόμασαν την πρώτη τους μπάντα το 1961 - το Little Boy Blue And The Blue Boys.
Έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα το 1941 όταν τρύπωσε σε ραδιοφωνική εκπομπή του διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού KFFA στην Helena του Αρκάνσας. Αυτός και ο κιθαρίστας Robert Lockwood έπαιξαν για τα στελέχη της Interstate Grocery Co, οι οποίοι συμφώνησαν να χορηγήσουν την εκπομπή King Biscuit Time. Σε αντάλλαγμα για την προώθηση των προϊόντων της εταιρείας, οι μουσικοί μπόρεσαν να διαφημίσουν τις βραδινές τους συναυλίες δωρεάν. Εδώ είναι που τα πράγματα μπερδεύονται λίγο επειδή σε κάποιο σημείο νωρίς στην ιστορία της εκπομπής (Νοέμβριος 1941-44), ο Ράις Μίλερ υιοθέτησε το όνομα Sonny Boy Williamson. Αυτός και ο Lockwood φαίνονται να παίζουν μαζί σε αυτό το πλάνο από το King Biscuit Time.
Ποιος σκέφτηκε το ψέμα;
Απλώς δεν είναι γνωστό ποιός σκέφτηκε αυτή την απάτη. Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ήταν ιδέα του μουσικού, άλλοι ισχυρίζονται ότι ο ιδιοκτήτης διαμερισμάτων Max Moore έφτιαξε το σχέδιο για να εμπορευθεί τα προϊόντα του σε Αφρο-Αμερικανούς που τους άρεσαν τα μπλουζ. Ο αρχικός Sonny Boy Williamson ήταν ήδη γνωστός (είχε κάνει μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι του «Good Morning, School Girl» το 1937) και η σύγχυση των δύο ερμηνευτών ήταν μια έξυπνη τακτική.
Οι πωλήσεις της King Flour ανέβηκαν τρελά και η εταιρεία άρχισε να χρησιμοποιεί σχέδια του Sonny Boy Williamson II στις τσάντες τους για να προωθήσει το Sonny Boy Corn Meal (καθόταν σε ένα αυτί καλαμποκιού και κρατούσε ένα κομμάτι καλαμποκόψωμου αντί για φυσαρμόνικα). Θα τραγουδούσε λίγα ditties για την εταιρεία και θα εισέπραττε αμοιβές για την εμφάνιση του στο άνοιγμα παντοπωλείων σε όλη τη χώρα.
Τι έγινε με τον αρχικό Sonny Boy Williamson;
Ίσως όλοι οι εμπλεκόμενοι πίστευαν ότι δεν θα έφταναν τα νέα στ'αυτιά του πραγματικού Sonny Boy Williamson - John Lee Curtis Williamson - επειδή η εκπομπή παιζόταν στο Νότο αλλά η είδηση της απάτης τον έφτασε και ο μουσικός με έδρα το Σικάγο πήγε στο Αρκάνσας το 1942 για να αντιμετωπίσει τον άνθρωπο που είχε κλέψει το όνομά του. Ο Lockwood αναφέρει ότι ο Ουίλιαμσον Β '«κυνήγησε» τον αληθινό Sonny Boy από την πόλη.
Ο Sonny Boy Williamson II ήταν ένας τρομακτικός στην εμφάνιση άντρας. Είχε μεγάλα χέρια και πόδια,ύψος έξι πόδια δύο ίντσες ,σχεδόν 1,90 δλδ και είχε ιστορικό βίας. Κάποια γυναίκα που τον φωτογράφησε στο αεροδρόμιο του Χίθροου τη δεκαετία του '60, σε αυτή την παλιά αδημοσίευτη εικόνα - είπε αργότερα ότι θυμόταν πολύ έντονα τα ιδιαίτερα απειλητικά μάτια του. Ή όπως λέει ο φανταστικός χαρακτήρας του Newman ότι τραγουδάει για "αυτήν την μεγάλη γριά άσχημη γάτα, δύο φορές το μέγεθος μου".
Ο πρωτότυπος Williamson φοβήθηκε να τον προκαλέσει ξανά, και το θέμα της ταυτότητάς του έγινε ακόμα πιο θολό, όταν η ζωή του John Lee κόπηκε σύντομα, αφού μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου στο Σικάγο το 1948.
Πόσο μεγάλη επιρροή ήταν ο Sonny Boy Williamson II;
Με το συνάδελφό του νεκρό, η καριέρα του Sonny Boy Williamson παίρνει τα πάνω της συνεχώς. Στη δεκαετία του '50 ηχογράφησε ένα πλήθος κλασσικών μπλουζ, όπως το «Cross my Heart», το «Eyesight to the Blind», το «Nine Below Zero», το «One Way Out» και το «Bye Bye Bird ». Μερικά από τα τραγούδια του, όπως το 'Do not Start Me Talkin', 'Keep it to Yourself' και 'Take Your Hands Out of My Pocket' αντικατοπτρίζουν τον κρυφό, ύποπτο χαρακτήρα του.
Όσο για τον Sonny Boy Two
Ο άνθρωπος που έκλεψε το όνομά μου
Κέρδισε τη δόξα, την τύχη και τη φήμη
Είναι αυτός που πήγε στην Αγγλία
και προσπάθησε να διδάξει σε αυτά τα αγγλάκια τα μπλουζ...
Έτσι τραγουδάει ο Newman για την επιρροή που είχε ο Sonny Boy II στους βρετανούς μουσικούς όταν βγήκε σε περιοδεία με τους Muddy Waters και Memphis Slim στη δεκαετία του '60. "Είμαι ο γνήσιος Sonny Boy, ο μόνος Sonny Boy. Δεν υπάρχει άλλος ", δήλωσε στους βρετανούς ερευνητές στην περιοδεία του το 1963, προσπαθώντας να τους πείσει ότι ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το όνομα αυτό στη σκηνή. Το ότι υπήρχαν αμφιβολίες είχε να κάνει με την τάση του σαν πότη να λέει ιστορίες - συμπεριλαμβανομένου ενός ισχυρισμού ότι ο Ρόμπερτ Τζόνσον είχε πεθάνει στην αγκαλιά του.
Σε μ ια συνέντευξη που έδωσε ο Robert Plant στο περιοδικό Rolling Stone υπογράμμισε τη “λαμπερή” φύση του αστέρα της μπλούζ. Ο Robert Plant αγαπούσε τα φεστιβάλ μπλουζ και, σε ηλικία 14 ετών, συστήθηκε στον θρυλικό καλλιτέχνη στίς τουαλέτες. Ο Ουίλιαμσον ανταποκρίθηκε με ένα ξερό "f__k off". Ο Robert Plant φέρεται να έφτασε στο παρασκήνιο κρυφά και να φύσηξε για λίγο τη φυσαρμόνικα του Williamson.
Παρόλες όλες τις αδυναμίες του χαρακτήρα του, ο Ουίλιαμσον, που πέθανε στις 24 Μαΐου 1965 (μάλλον στίς αρχές των 50 του), εντυπωσίασε τους συναδέλφους του μουσικούς. Ο BB King τον αποκάλεσε "βασιλιά της φυσαρμόνικας" και δεν υπάρχει αμφιβολία για τη λαμπρότητα τραγουδιών, όπως το «Eyesight To The Blind» και «Help Me».
Σε συνέντευξή του στο Pitchfork, ο Randy Newman είπε ότι δεν πρέπει να ξεχαστεί η ποιότητα της μουσικής του πραγματικού Sonny Boy - ειδικά τραγούδια όπως το Good Morning School Girl και το Jackson Blues δεν πρέπει να ξεχαστούν πρίν προσθέσει ότι είναι κοντά στον Sonny Boy I, φυσικά, αλλά ο δεύτερος τύπος ήταν εξίσου καλός ή και καλύτερος. Απλώς πιστεύω ότι είναι σκατένιο αυτό που έκανε ο τύπος!!!"
Ίσως ο Σαίξπηρ είχε δίκιο. What's in a name, anyway ?
Eva Zevgoula